مرگ چه زیباست..گاهی...
خوش به حال همه اون هایی که همیشه نشئه اند از خیلی چیز ها...
نمیدونم چرا هر چی سعی میکنم آدم تر بشم...تنها تر میشم؟!؟
یکی یکی آمدند وتسلیت گفتند...فهمیدم تولدم است.
خودم رو به خواب زدم تا دیگه نتونی بیدارم کنی...
خیلی وقته باغ وحش نرفتم..تقریبا از بچگیم.لباسمو میپوشم میرم تو خیابون...
من دلتنگ دلتنگی های بعد از گناه هستم..یکی پیدا نمیشه شهامت انجامش رو بهم برگردونه؟
ای داد بیداد...کاش لذت گفتن یک آخیش هنوز باشد....
نه تو مال من میشوی و نه من مال تو ...وزندگی است که از دور خنده ای تلخ به ما مردگان میکند...
به دنیا اومدیم که زندگی کنیم یا تحمل..؟ای بی معرفت....
عمریست که سنم گذشت وحال فهمیدم که نفهمیدن چه نعمتیست...
ای شب روان را مشعله ای بی‌دلان را سلسله...
پست فطرت چه کاره ای که کادوی به این مهمی میدی؟به این گرونی؟گیریم۱۴۴ هم قدت باشه...
عید پارس ها تسلیت باد...با اون دعای عربیش.... وعید اعراب....با اون معنای دعای عربیش...
"حوا شدم که مال تو باشم..ولی خدا هیچ وقت تورا برای من آدم نمیکند.."این را خواندم وسالهاست فهمیدم چرا تورا از خود قایم نمیکنم...
بزار غمت ، فکر وخیالت از درون بِبُرتت..صیقلت بده...با کسی تقسیمشون نکن ،حیفه...
بوی نا گرفتم از دولا راست شدن های از روی عادت..مگر چند رکعت را میشود برای تو خواند! فقط!
تلخم مپیچ...در این روز گار پیچ در پیچ...
غمم بیش از این حرف هاست...عجله نکن. جای سکوت است اینک....
چند لحظه بیشتر به ساعت ۸ نمانده بود...باتری ساعت را در آوردم وباز سال ها انتظار...چه قدر خوب وکشنده است...
تمامم را بالا آورم حال که چیزی از کسی برایم نماند..خدای این روزگار.رحم تو به کفتار ها بیش از انسان هاست! میدانم...
تو رفتی...قرار بود روزی با ماشین خودم ببرمت امام زاده شاه عبد العظیم..نه اینکه امشب برایت نماز شب اول قبر بخوانم...کاش که بار دیگر هم...کاش..فقط همین. سهم این روز های من از توست...
صدایم کن...نگاهم کن...اینها دستور نیست دست نیاز است که سالهاست حتی به سوی خودم نیز ...بآری نگاهم کن که سنگینی نگاهت را سخت مشتاقم به روی سختی هایم امشب...مهربان خدایم واین را در سخت ترین قله زندگی گفتم..تو خود میدانی..
جگر آتش گرفته دل سوخته دنیایی از حرفهای نا گفته واشک های ناریخته تمام دارایی من است خدای من؟نه یادم رفت جواب...را از قلم انداختم.حال من خجالت کشم یا..؟و یقین دارم که باز هم از گفته ام پشیمان میشوم.این را از اشک های یخ کرده بر گونه هایم میفهمم...و عاقب همین حسرت وپشیمانی میکشدم.میدانم...
از خون وبویش بیزار بودم..اما از وقتی با بهانه ی سرخ زندگیت به پیاده رو های انقلاب شرف بخشیدی...انگار خون وشرف از من وما بیزار شده اینک...برادرم.
اگر مقصد کوچ است قفس شکسته بهتر...بدن ناسالم بهتر...این همه دعا برای چیست؟
چشم به دری دوخته ام که هیچ گاه باز نخواهد شد واین چشم انتظاری مرا به جایم دوخته است,به زمین. راستی چقدر از خیاطی بدم میآمد...
تحسینت نمیکنم تا شرم نکنی,تنبیهت نمیکنم تا...آنگاه با خیال راحت به گناهت برس... ومن میبخشمت...(خدای من).
دلت که از همه جا قرص شد..تازه وقت نرفتن سراغ درد سر هاست...
نسل آدم منقرض شده یا چشمان من کور..؟چرا ۲۱ سال است آدمی ندیده ام؟
ایمان که نداشته باشی ایثار کار سختی است..اون موقع از یاد بردنش هم راحت است!نه؟
من مانده ام و یک طناب زخیم وچهار پایه ای...یک لگد.حال دیگر آن دو تنهای تنهایند با مشتی حسرت دیرین...
خوبیهایم را بالا می آورم شاید مرا ببینی خدای من....
برو که این بار رفتنت زیباست...ومیدان خالی کردنت ای زن.